UNA STORIA D” AMORE NELLA GUERRA (Μία ιστορία αγάπης στον πόλεμο)
Κατακαλόκαιρο και η ζέστη με την υγρασία κάνουν δύσκολη την δουλειά που την κυνηγώ λαίμαργα, τούτος ο χειμώνας θα είναι ο βαρύτερος για όλους μας, για όλους τους Έλληνες.
Είναι απόγευμα και μια παρέα Ιταλών τουριστών, μου ζήτησαν μία άλλη διαδρομή, όχι εκείνη στον Αχέροντα, αλλά στους μικρούς κολπίσκους της Βαλανιδορράχης και μία στάση να κάνουμε στον βράχο του Αλωνακίου.
΄Ακρη-άκρη περάσαμε όλες τις παραλίες, πρώτα στην Κερέντσα, μετά στη Σκάλα με τα ασημογάλαζα νερά της και τέλος φτάσαμε στο γραφικό Αλωνάκι με τον αγέρωχο άρχοντα του μικρού λιμανιού, τον βράχο του, όπου τον κάθε επισκέπτη τον βάζει στον πειρασμό, αντικρίζοντας την θωριά του, να τον παρατηρήσει, να του υποκλιθεί, να τον χαιρετίσει και να του μονολογήσει κάθε αρχή και τέλος του καλοκαιριού: «Βράχε μου, Αλωνάκι μου, και του χρόνου να είμαι καλά να σε επισκεφθώ και στα σμαραγδένια σου νερά να κολυμπήσω».
Μόλις τον αντίκρισαν τούτα τα λόγια είπε ένας μεγάλος σε ηλικία κύριος, μιλώντας σπαστά τα ελληνικά:
«Είναι ακόμα όπως τότε αγέρωχος, επιβλητικός, υπερήφανος, καθισμένος στα πεντακάθαρα νερά του Ιονίου, έχοντας το σχήμα της καμήλας. Νομίζει κανείς ότι κοιμάται μα αυτός είναι ζωντανός, αιώνια ζωντανός και κρύβει μέσα του καλά κρυμμένα, μυστικά ανθρώπων που ξαπόστασαν στις ρίζες του αλλά και όσων του έχουν εξομολογηθεί ακριβά μυστικά που μόνο εκείνος μπορούσε να τα διαφυλάξει και να αντέξουν στο πέρασμα των χρόνων».
Αφού άραξα το καϊκάκι μου, έριξα άγκυρα, για ν’ ανεβούν στον βράχο.
– Ωχ, από πού να ανεβούμε… είπε η κυρία, φοβάμαι μήπως κανένας αχινός με τρυπήσει….καμιά σμέρνα με δαγκώσει, είναι και οι τσούχτρες!
-Έλα από ‘δω, της απάντησα, τούτος ο βράχος δεν αφήνει κανέναν να πονέσει και να χτυπήσει…..τούτος ο βράχος κρύβει μεγάλη αγάπη για το λιμανάκι του και τους επισκέπτες του, τους προστατεύει από κάθε κίνδυνο, δεν αφήνει μεγάλα ψάρια να βγουν στην ακτή, εμποδίζει τα κύματα που θέλουν να ανταριάσουν τα νερά του μαγευτικού κόλπου, χαρίζει σπάνια ομορφιά στα σμαραγδένια νερά της απάνεμης ακτής.
Ο ευγενής κύριος, αφού ανεβήκανε στον βράχο, στοχαστικά και παρατηρώντας τον, μας έκανε την ερώτηση, εάν μιλούσε ο βράχος τι θα μας έλεγε, και με νοσταλγία άρχισε να εξιστορεί:
«Δημιούργημα της φύσης είμαι, σαν ο μαρμαρωμένος βιγλάτορας αυτής της απάνεμης παραλίας, ποτισμένος από το αλάτι του νερού και χτυπημένος από τα δυνατά κύματα που με δέρνουν χιλιάδες χρόνια για να γκρεμίσουν και να με εξαφανίσουν, αφού εμπόδιο τούς είμαι για να φτάσουν στην ακτή και εκεί να ξεβράσουν φύκια και άφθονη άμμο. Είμαι ο φύλακας που την προφυλάσσω από κάθε λογής κίνδυνο, σαν δώρο στους ανθρώπους της περιοχής, που δοκιμαστήκανε και σκληρά επιβιώσανε μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Είμαι το όνειρο του κάθε παιδιού και εφήβου, επιχειρώντας την πρώτη τους βουτιά να κάνουν, την μεγαλειώδη κατάδυση να απολαύσουν στα σμαραγδένια νερά που με περιβρέχουν και χρωματίζονται από την άμμο, το πράσινο των πεύκων του δάσους και τα πετρώματα των γκρεμών που αγκαλιάζουν την μικρή παραλία.
Αύγουστος μήνας μπήκε και οι ελληνικές θάλασσες γιορτάζουν, αφού αποκτούν τα καλύτερα χρώματα, υποδέχονται τους επισκέπτες και ’γώ με τη σειρά μου περιμένω τους πιο τολμηρούς και θαρραλέους, για ν’ ανεβούν με προσοχή πάνω στην κορυφή μου, βουτιές να κάνουν στον βυθό μου, καμώνοντας με την τόλμη τους, πώς η νιότη επιχειρεί κάθε ρίσκο.
Πολλά έχω δει σαν αιώνιος βιγλάτορας, αλήθεια! Πολλά έχω ακούσει από τους ανθρώπους που πέρασαν από ‘δώ, έλληνες- ξένοι τουρίστες, θαυμάζοντας την φυσική ομορφιά του μικρού αλωνιού-το Αλωνάκι όλων μας-πολλά έχω ζήσει με τους ανθρώπους του Φαναρίου, απλοί άνθρωποι της αγροτιάς που σκληρά παλεύουν για να βγάζουν το ψωμί τους.
Πολλά μπορώ να διηγηθώ για τους ανθρώπους της βιοπάλης, τους Φαναρίσιους ή Φαναριώτες-παλιά τους αποκαλούσαν Φραριώτες, τούτο όμως το μυστικό έχει χαραχτεί για τα καλά στη μνήμη μου, καθώς ο Αύγουστος είναι ο μήνας που εδώ και πολλά χρόνια πριν, τη χρονιά του 1943, μεγάλη καταστροφή βρήκε τούτη τη μάνα-γη και ο καπνός έζωσε όλο τον κάμπο του Φαναριού από τις φωτιές που πύρωσαν όλη τη γη και στο διάβα τους ο γερμανικός στρατός, με τη βοήθεια των Τούρκων και των Ιταλών, κατάστρεψαν κάθε γέννημα που έβρισκαν μπροστά τους, ο κόσμος σαν τα τρομαγμένα πουλιά πριν από τη μεγάλη μπόρα έτρεχαν να κρυφτούν και πολλοί βρήκαν καταφύγιο και στο δάσος που τυλίγει το Αλωνάκι.
Τότε, τον Αύγουστο του 1943, μέρα χαλασμού για όλα τα χωριά, ο φόβος και η αγωνία για την ζωή δεν κιότεψε τα παλικάρια, τους αντάρτες της περιοχής που κρυψώνες είχαν κάνει εμένα, τις γύρω σπηλιές και πολεμοφόδια έκρυβαν για να πολεμήσουν τον γερμανικό εχθρό.
Θυμάμαι την αντρειοσύνη που γέννησε το σκίρτημα της καρδιάς ανάμεσα σε ένα Ιταλό φαντάρο και σε μια κοπέλα της περιοχής.
Μία κόρη που το θάρρος και η τόλμη την ξεχώριζε από τις άλλες κοπέλες και μέσα στο σκοτάδι και τον φόβο του πολέμου, εκείνη μπήκε στην αντίσταση κατά του εχθρού. Ήταν τόσο όμορφη με τις καστανόξανθες πλεξούδες της και τα πράσινα μάτια, που ένας Ιταλός την είχε βάλει στο μάτι και ήθελε να την κλέψει, να τη γλιτώσει από τις κακουχίες, τον πόνο και την θλίψη που είχε κυριεύσει την περιοχή.
Κι εκείνης η καρδιά χτυπούσε για τον φαντάρο, αλλά ήταν εχθρός, και τούτο την έκανε να μην σκέφτεται λεύτερα, ενώ ο Ιταλός φαντάρος έκανε και ‘κείνος αντίσταση, βοηθώντας κρυφά τους αντάρτες της περιοχής, για το χατήρι της Μάρως. Έτσι γλίτωσε η Μάρω τον μικρό της αδερφό, για να μην μπει στο αντάρτικο, αφού οι σφαίρες του εχθρού είχαν σκοτώσει τον πατέρα της και τον μεγάλο της αδερφό και δεν ήθελε άλλον πόνο να βρει τη μάνα της και ‘κείνη.
Ο Ιταλός φαντάρος, χτυπημένος από τη σφαίρα του έρωτα αλλά και απογοητευμένος από την καταστροφή που ‘ζωσε τούτο τον τόπο, καθώς ήταν κατά της συμφοράς των πολέμων, για να της το αποδείξει, γλίτωσε τον μικρό αδερφό της από τους σκληρούς Γερμανούς της μεραρχίας «εντελβάις».
Η μεγάλη ώρα ήταν εκείνη του αποχωρισμού που έγινε νύχτα τον Αύγουστο του 1943. Εδώ σε τούτη την πλευρά γράφτηκε ένας όρκος και είναι το μυστικό που σήμερα μαθαίνετε και γράφτηκε εδώ σε μένα, εκείνη τη νύχτα, καθώς η Μάρω-κολυμπώντας- έφερε τον μικρό Αντρέα εδώ στις ρίζες μου, για να ταξιδέψει μακριά από την απειλή του εχθρού με την προστασία του Ιταλού φαντάρου».
Η διήγηση αυτή με είχε συνεπάρει. Βούρκωσα από την συγκίνηση, πολλές ιστορίες είχα ακούσει από τους μεγάλους για τις ανθρώπινες ευαισθησίες που έβγαλαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια της κατοχής αρκετοί από τους καταχτητές, μα τούτη ήταν η πιο γλυκιά και ανθρώπινη ιστορία.
Και τότε ευθύς ρώτησα τον κύριο: Πώς τα γνωρίζετε όλα αυτά;
Ο Ιταλός και ‘κείνος βουρκωμένος μου έδειξε τον εαυτό του απαντώντας: εγώ είμαι αυτός! Εδώ στην πέτρα τούτη του βράχου, η Μάρω εκείνο το βράδυ έγραψε τούτο τον όρκο αγάπης και συμφιλίωσης των λαών: ΣΥΝΟΡΑ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ-Η ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και χάραξε ένα λουλούδι λέγοντάς μου: Πάνω στην πέτρα δεν μπορεί ν’ ανθίσει κανένα λουλούδι.
Πήρα αγκαλιά τον μικρό της αδερφό και ανοιχτήκαμε στη θάλασσα με ένα μικρό καΐκι για να φτάσουμε στην Πάργα και από ‘κεί για Κέρκυρα, για να καταλήξουμε στην Ιταλία. Ήταν μια αγωνίστρια από εκείνες τις ανώνυμες, ηρωίδα που την ελευθερία ερωτεύτηκε και για εκείνη αγωνίστηκε με πάθος, σαν υπερήφανη ελληνίδα».
Άρχισε να σουρουπώνει και το έντονα πορτοκαλί χρώματα του ηλιοβασιλέματος που σαν αραχνοΰφαντο πέπλο αγκαλιάζανε και βάφανε τα νερά, ζωγράφιζαν τη νοσταλγία που έκρυβε τούτη η ανθρώπινη ιστορία, χρωματίζοντας την ανθρωπιά, την ανιδιοτελή αγάπη, τα ιδανικά της αντρείας και της ελευθερίας.
Επιστέφοντας για την Αμμουδιά, κανένας δεν μιλούσε και όλοι μας «ταξιδέψαμε» με τους στίχους τούτου του τραγουδιού: Κάποια κάπου κάποτε ήταν η ζωή μου…. Τώρα μες στα όνειρά μου ψάχνω τη μορφή της……, σε όσα συνέβησαν τότε σε τούτο τον τόπο, τότε, κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και την σπουδαίας σημασίας εθνική αντίσταση που έβγαλαν οι απλοί άνθρωποι του Φαναριού.
Ο βαρκάρης του Αχέροντα